Μιλώντας για την αγάπη με έναν άγνωστο στο ίντερνετ
Ένα τσατ δύο αγνώστων που ξεκινά από βαρεμάρα και φτάνει σε απότομα βάθη.
Να σας εξηγήσω λιγάκι τι γίνεται εδώ: Δύο βλαμμένα παιδιά συζητάνε από δύο άκρες της Ευρώπης για τη μοναξιά και τους φόβους τους. Δύο βλαμμένα, το ένα στην Αθήνα, το άλλο στο Παρίσι, θεωρούν πως καλύτερο πράγμα δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο τους παρά να μιλούν ο ένας στον άλλο καθισμένοι ανάποδα στο κρεβάτι τους, με το γαλάζιο φως του κινητού να διαγράφει τις σκιές των επίπλων γύρω τους. Δύο κλέφτες δηλαδή παραπονιούνται γιατί δεν τους παίρνει να κλέψουν αρκετά, γιατί το χέρι τους δεν είναι αρκετά μακρύ, γιατί το ένα τους πόδι πρέπει πάντα να είναι στην απέξω.
Θα μπορούσαν να την παίζουν μόνοι τους στο Les Pompeurs, το οποίο μοιάζει στη Γαλλία να επισκιάζει το Grindr, υπενθυμίζοντας σε όσους ήδη το ήξεραν, και μαθαίνοντας το σε εμάς, ότι το γκέι σεξ δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη όρεξη να σταματήσει να κυνηγά τα σκοτάδια και πως ακόμη και στα ψηφιακά του λημέρια κυνηγά τη μαυρίλα. Μένει μονάχα να τρέξετε λίγο σάιτ σαν αυτό, όπου ο χρήστης παίζει τέτρις με ανώνυμα στέρνα και στήθη, με πέη όλων των μεγεθών, άλλα τους όμορφα κι άλλα εντελώς αλλόκοτα. Θα μπορούσαν, αλλά αυτό το βράδυ δεν το κάνουν.
Η εκφώνηση είναι αυτοαναφορική ως το κόκαλο. Αλλά τα screenshot μηνυμάτων μοιάζει να είναι μια από τις λίγες μεγάλες στιγμές που ζουν ακόμη οι λέξεις και τα γράμματα στη βίντεο-holic φασούλα μας. Θα μπορούσα να κάνω αυτήν τη συζήτηση κείμενο για το πώς είμαστε στην ίδια βάρκα όλοι σε πολλά πράγματα, αλλά ίσως να έχει μεγαλύτερη πλάκα και να είναι πιο ειλικρινές έτσι.
Η φάση είναι: Οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς. Πού; Θα δούμε.
Όλο αυτό πάντως λειτουργεί και ως υπενθύμιση για κάτι ακόμα, πως μεγαλώνουμε σε ορισμένα θέματα κάπως οριζόντια. Και πέρα από τις όποιες –συχνά μεγαλειώδεις– ταξικές μας διαφορές, μιλάμε το ένα με το άλλο με την ίδια ή ακόμη και μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι καμιά φορά με τον αντίστοιχο συμφοιτητή μας. Και έτσι φτάνει η Α. ως τη Γαλλία για να γνωρίσει την πρώτη της μεγάλη σχέση από το ίντερνετ. Κι έτσι φτάνω κι εγώ ένα βράδυ να μιλάω με έναν Γάλλο τουρίστα στο Hinge για τη συντροφικότητα, όσο νόημα μπορεί να έχει κι αυτό βέβαια, όταν δεν κάνουμε και οι δυο μας παρά νεκροψίες από έναν συναισθηματικό σκουπιδοτενεκέ ολοκαίνουργιο και αλέκιαστο.
Πάντως τα διαδικτυακά χωριά μας είναι μεγάλα και αλωνίζουμε σε αυτά όχι με γνώμονα τους περιορισμούς της γεωγραφίας αλλά τον κοινό μας βηματισμό. Και αυτό σε πρώτη ανάγνωση είναι για εκείνη την ώρα αρκετό. Κι αυτή είναι η μαγεία του ίντερνετ.
Για τον M. βέβαια τα ήξερα από την αρχή όλα αυτά, ένας λιγάκι καταθλιπτικός Γάλλος Bobo, που στην ερώτηση του Hinge για το ποια είναι τα simple pleasures του, απαντούσε λακωνικά: Eating ass.
* Ναι, έχω πάρει άδεια για να χρησιμοποιήσω το τσατ μας.
